Ewangelia opowiada dziś o burzy na jeziorze. Jezus wsiadł do łodzi, a za nim Jego uczniowie. Uczniowie podążają za Jezusem, idą tam, gdzie i On idzie. Święty Mateusz pomija moment wypłynięcia na jezioro, kontynuuje historię dopiero w momencie nadejścia burzy:

Nagle zerwała się gwałtowna burza na jeziorze, tak, że fale zalewały łódź.

I choć ten fragment Ewangelii nie jest przypowieścią, a rzeczywistym wydarzeniem, my możemy się do niej odnieść właśnie jak do przenośni. Wiele razy bowiem w naszym życiu doświadczamy nagłych załamań pogody i burz – momentów trudnych, często niespodziewanych. Takich, które wywołują w nas lęk, które powodują, że tracimy grunt pod nogami i zapominamy pod czyją opieką jesteśmy.

Gdy nad jeziorem rozpętuje się burza, Jezus śpi. Spokój Jezusa nie udziela się uczniom. Oni są spanikowani i budzą Jezusa. Święty Mateusz pisze:

Wtedy przystąpili do Niego i obudzili Go, mówiąc: <<Panie, ratuj, giniemy!>>.

Uczniowie nie budzili Jezusa, gdy wody były spokojne. Dopiero podczas burzy, gdy odczuli lęk, zwracają się do Jezusa. I można zadać pytanie, czy to pierwsza burza w życiu apostołów? Przecież część z nich była rybakami. Nie raz wypływała na jezioro, musiała się zmagać z trudnościami. My też często w czasie trudnym i przerastającym nas samych kierujemy nasz wzrok w stronę Chrystusa. Znamy przysłowie: jak trwoga, to do Boga. I tak jak uczniom, tak i nam, Jezus zadaje pytanie:

Czemu bojaźliwi jesteście, małej wiary?

Gdzie jest nasza wiara w Dobrą Nowinę? Gdzie ufność, że Bóg jest z nami i troszczy się o swoje dzieci? Zobaczmy, że pierwszymi słowami Jezusa nie jest uciszenie burzy. Chrystus najpierw pyta uczniów o wiarę. Dopiero później wstaje i ucisza wiatr i jezioro. Może i my, zamiast wołać o ratunek w chwili trudnej, zadbajmy już teraz o naszą wiarę. A gdy przyjdzie próba będziemy pewni, że jest obok nas Ten, który ma moc uciszyć każdą burzę naszego życia.