W Polsce wspólne wieczerzowanie na stałe weszło do tradycji dopiero w wieku XVIII, jednak już wcześniej na wsi i w wielu bogatych domach panowało przekonanie o szczególnym znaczeniu nocy wigilijnej - dlatego wiele rodzin spędzało ten wieczór razem.

Gospodynie starannie przygotowywały każdy drobny szczegół. W tych dawnych czasach istniało bowiem wiele przesądów - co warto wspomnieć, wiele z nich miała pochodzenie częściowo pogańskie. Było ich wiele, a część przetrwała w podobnej formie do dzisiaj. Na przykład "nieoczekiwany gość", dla którego dzisiaj zostawiamy miejsce przy stole, wtedy przybywać miał aż z zaświatów - było to miejsce dla dusz zmarłych, które w wigilię podobno mogły nawiedzać swoich bliskich lub nawet przybierać postać ludzką (i pojawiać się np. jako tajemniczy wędrowiec!) albo zwierzęcą (najczęściej wilczą).

Zwierzęta miały mówić ludzkim głosem, choć tylko nieliczni - wybrańcy... - mogli je usłyszeć - teraz już wiesz, dlaczego Twój pupil nigdy nie chciał nic powiedzieć :)

Inna była też liczba potraw - liczba dwunastu przyjęła się później - musiała być nieparzysta i w domach chłopskich najczęściej było to pięć lub siedem potraw, u szlachty dziewięć. Chociaż, jeśli gości było wielu i chciało się rozszerzyć menu, podobno można było uznać, że wszystkie dania np. rybne, obojętnie czy było ich pięć czy dziesięć, to tak naprawdę była jedna potrawa. Wiele zwyczajów pozostaje jednak niezmiennych jak np. dzielenie się opłatkiem i wspólna modlitwa przed samą wieczerzą, zostawianie sianka pod białym obrusem, czekanie na pierwszą gwiazdę. Ale przede wszystkim niezmienne jest przecież znaczenie wspólnej wieczerzy - jako czasu wspólnego oczekiwania na cud narodzin Chrystusa, czasu radości, bliskości i życzliwości. Bo jakże piękniej podziękować za Boże Narodzenie niż okazując drugiej osobie troskę i miłość?

Nigdy nie pozwólmy, by w tym zwariowanym świecie prawdziwe znaczenie wieczerzy zostało zapomniane - tego oraz wiele miłości, szczęścia i zdrowia życzę Wam z okazji nadchodzących świąt Bożego Narodzenia! :)