Święta Klara kojarzona jest głównie jako założycielka klarysek i przyjaciółka świętego Franciszka. Jednak zanim to osiągnęła, przeszła dość burzliwą drogę, uciekając z domu, odrzucając najprzystojniejszych mężczyzn i konspirując z buntownikiem.

Klara pochodziła z rycerskiego rodu Offreduccio. Była wychowywana wraz z dwoma młodszymi siostrami w atmosferze miłości i pobożności. Wyrosła na bardzo ładną i dobrze wychowaną panienkę. Tym samym stała się ,,najlepszą partią w mieście” - zamożna, piękna, z dobrego rodu. Wielu mężczyzn z zacnych rodzin ku radości jej rodziców zaczęło zabiegać o względy młodziutkiej Klary. Jednak jej uwagi nie przykuł żaden przystojny rycerz, ale ,,buntownik” o niezbyt pochlebnej wówczas jeszcze opinii - Franciszek. Młody mężczyzna, który wyrzekł się nazwiska i majątku i zaczął żyć w ubóstwie. Klara i Franciszek zaprzyjaźnili się i nawiązało się między nimi tak silne porozumienie, że dziewczyna zapragnęła wieść życie na wzór przyjaciela.

Czystość, ubóstwo i posłuszeństwo- takie ideały pociągały Klarę. Jednak obranie tej drogi wcale nie było proste. Przeszkód było wiele. Przede wszystkim rodzina, która koniecznie chciała widzieć córkę na ślubnym kobiercu. Ponadto decyzja o zostaniu siostrą Braci Mniejszych wymagała aprobaty biskupa Asyżu. I oto pełna konspiracja! W Niedzielę Palmową 28 marca 1212 roku Klara wraz z całą rodziną przykładnie udała się do kościoła. Zgodnie z miejscową tradycją po święceniu palm każdy odbierał swoją z rąk biskupa. Jednak do naszej bohaterki biskup Gwidon podszedł sam - i wręczył jej palmę. Był to umówiony znak oznaczający zgodę. Tej samej nocy Klara uciekła z domu rodzicielskiego, by złożyć śluby. Z rąk Franciszka otrzymała habit i welon.

Łatwo sobie wyobrazić, co się działo o świcie w domu Offreduccich, kiedy się zorientowano, że dziewczyna zniknęła. Krewni - bynajmniej nie w pokojowych nastrojach - zawitali do bram klasztoru, żądając ,,oddania” Klary. Ich determinacja zniknęła, kiedy dziewczyna zdjęła welon, pokazując krótko ścięte włosy. Wówczas zrozumieli, że sprawa stracona, i zostawili Klarę w spokoju.

Miejscem modlitwy i pracy stał się klasztor przy kościółku San Damiano na obrzeżach miasta. Wkrótce do naszej bohaterki przyłączyła się jej młodsza siostra Agnieszka.Franciszka bardzo cieszyło powstanie tej żeńskiej rodziny. Zadbał o przygotowanie dla sióstr kościoła i zabudowań, a w 1215 roku zostawił Klarze odpowiedzialność za gromadzącą się przy niej wspólnotę. Jakie były jej zadania? Gdy Bracia Mniejsi chodzili wśród ubogich, pomagając i ewangelizując, siostry miały być ,,zapleczem” duchowym, wspierać ich w posłudze poprzez posty, modlitwy i umartwienia. Życie Klary zapragnęło podzielić wiele dziewcząt z zamożnych rodzin. Był to wybór skrajnego ubóstwa, gdyż siostrom nie można było posiadać żadnej własności. Musiały się utrzymywać jedynie z pracy rąk własnych, co nie było zbyt proste.

Bóg, wskazując Klarze dość „hardcorową” drogę życia, nie pozostawił jej samej. W nowym zgromadzeniu działy się prawdziwe cuda! Doszło na przykład do rozmnożenia chleba i wielu uzdrowień sióstr. Jednak największej łaski Klara doświadczyła pod koniec życia. Zachorowała bardzo ciężko przed świętami Bożego Narodzenia. Trawiona gorączką, nie była w stanie podnieść się z łóżka. Otrzymała jednak łaskę widzenia i słyszenia Pasterki, którą św. Franciszek odprawiał wraz z braćmi w pobliskim kościele.

Legenda mówi także, jakoby w tę cudowną noc siostry miały zauważyć nagłe zniknięcie obłożnie chorej matki przełożonej. Po poszukiwaniach miały ją odnaleźć w kaplicy, trzymającą na ręku Dzieciątko Jezus.

Życie świętej Klary nie należało do spokojnych. Przeciwstawiała się konwenansom społecznym i oczekiwaniom rodziny. W swym sercu odnalazła odwagę, by pójść bardzo radykalną i nieprzetartą drogą. Porzuciła luksusy, sprzeciwiła się najbliższym i zaryzykowała swoją dobrą opinię, by oddać całe życie Chrystusowi. Tak oto, dość krętymi ścieżkami, z ,,najlepszej partii w mieście” Klara stała się dziewczyną Oblubieńca.

Anna Szuflicka